ความหมาย

• 
  

  {ถิ่น–พายัพ} น. ผอบ, ภาชนะสำหรับใส่ของมีเชิง ฝาครอบมียอด มักทำด้วยโลหะหรือไม้กลึงเป็นต้น เช่น จึงแก้เอาเสื้อและผ้าคาดศีรษะใส่ในกระอูบคำ {ประชุมพงศ. ๑๐}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• กรัก - [กฺรัก] น. แก่นขนุนใช้ย้อมผ้า นิยมใช้ย้อมสบงจีวร: {โบ} โรงกรัก คือ โรงที่ต้มกรักในวัด. ว. สีแดงคล้ำอย่างสีหมากแห้ง เรียกว่า สีกรัก. {ต. ว่า แก่นไม้: ข. กราก ว่า แก่นขนุน}.

• กรักขี - [กฺรัก-] ดู สักขี ๒.

• กรัง ๑ - [กฺรัง] ก. แห้ง เช่น เสบียงกรัง, แห้งติดแน่นอยู่ เช่น ขี้มูกขี้ตากรัง.

• กรัง ๒ - [กฺรัง] น. เนิน เช่น กึกก้องไพรกรัง {อนิรุทธ์), อเนกทั่วไพรกรัง {ดุษฎีสังเวย}.

• กรัชกาย - [กะรัดชะ-, กะหฺรัดชะ-, กฺรัดชะ-] {แบบ} น. ร่างกาย เช่น เจ้างามยามประจงจัดกรัชกาย {กลบท บัวบานกลีบขยาย}. {ป. ก ว่า น้ำ + รช ว่า ธุลี + กาย = กายที่เกิดจากธุลีในน้ำ}.