ความหมาย

• 
  

  [กฺรุบ] ว. เสียงดังเช่นนั้นเมื่อเคี้ยวของแข็งที่พอเคี้ยวได้เช่นกระดูกอ่อน ข้อไก่. น. ขนมปั้นก้อนชนิดหนึ่งเรียกว่า ขนมกรุบ: เรียกกะลาอ่อนของมะพร้าว ว่า กรุบมะพร้าว. กรุบกริบ ว. เสียงกุกกิก.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• กรุ่ม - [กฺรุ่ม] ก. ขันบ่อย ๆ {ปรกติใช้แก่นกเขา แต่ใช้แก่นกอื่นก็มีบ้าง} เช่น บางพวกจับเป็นคู่คูขันกันโดยธรรมดา เวลากรุ่มกำลังที่ตั้งขึ้นตามฤดู {ม. ร. ๔ วนปเวสน์}: โดยปริยายหมายความว่า สบายเรื่อย ๆ ไป เช่น มีเงินตรากินกรุ่มเป็นภูมิฐาน {นิ. เดือน}: รุ่มร้อน, ระอุ, เช่น นรกเท่ากรุ่ม เปลวร้อนเหมือนไฟ {สุบิน}.

• กรุ้มกริ่ม - [กฺรุ้มกฺริ่ม] ก. แสดงสีหน้า แววตา และท่าทางเจ้าชู้ เช่น เห็นผู้หญิงเดินผ่านมาก็ทำกรุ้มกริ่มขึ้นมาทันที, กรุ้งกริ่ง ก็ว่า.

• กรุย ๑ - [กฺรุย] น. หลักที่ปักรายไว้เป็นเครื่องหมาย เช่น ปักกรุย. ก. ใช้เครื่องมือหรืออุปกรณ์ เช่นจอบ เสียม หรือแทรกเตอร์ เปิดทางถางทางเพื่อเป็นแนวไว้, เป็นแนวไว้ เช่น กรุยทาง: โดยปริยายหมายความว่า เปิดทางให้สะดวก. {ข. ตฺรุย}.

• กรุย ๒ - [กฺรุย] ว. ทำทีท่าเจ้าชู้ เช่น ห่มเพลาะกรูมกรอกรุยฉุยเฉิดฉัน {มณีพิชัย}. กรุยกราย [-กฺราย] ว. อาการที่เดินทำทีท่าเจ้าชู้: มีท่าทางหยิบหย่ง: ในบทกลอนใช้ว่า กรายกรุย ก็มี เช่น อย่านุ่งลายกรายกรุยทำฉุยไป {สุภาษิตสุนทรภู่}.

• กรุยเกรียว - [กฺรุยเกฺรียว] {กลอน} ว. เกรียวกราว เช่น แสรกเสียงกรุยเกรียว {ดุษฎีสังเวย}.