ก. อาการของสิ่งมีลักษณะแบนเลื่อนลอยไปหรือมาในอากาศ, ทำให้สิ่งแบน ๆ เคลื่อนไปในอากาศหรือบนผิวนำ เช่น ร่อนรูป ร่อนกระเบื้องไปบนผิวน้ำ: กางปีกแผ่ถาไปมาหรือถาลง เช่น นกร่อน เครื่องบินร่อนลง: แยกเอาของละเอียดออกจากของหยาบ โดยใช้เครื่องแยกมีแร่งเป็นต้นแกว่งยักไปย้ายมา ให้ของที่ละเอียดหลุดลงไป เช่น ร่อนข้าว, แกว่งวนเวียนไปรอบตัว เช่น ร่อนดาบ: เอาคมมีดถูวนเบา ๆ ที่หินในคำว่าร่อนมีด. ร่อนร่อน ว. ง่าย ๆ เช่น หากินร่อนร่อน. ร่อนรับร่อนเร่ ว. เตร็ดเตร่ไปมา. ร่อนเร่ ก. ไปไม่เป็นตำแหน่งแห่งที่ เช่น เขาร่อนเร่ค้าขาย ร่อนเร่ไปในกลางทะเลทราย, เร่ร่อน หรือเร่ร่าย ก็ว่า. ว. ที่อยู่ไม่เป็นตำแหน่งแห่งที่ เช่น คนร่อนเร่, เร่ร่อน หรือ เร่ร่าย ก็ว่า.