ความหมาย

• 
  

  ก. กระทบเรียดไป เช่น เอาไม้ระรั้วสังกะสี. ระฟ้า ว. สูงมาก เช่น ตึกระฟ้า. ระสะเก็ด ว. เรียกอาการลงโทษเฆี่ยนหลังซํ้าแผลเก่าที่ตกสะเก็ดแล้วว่า เฆี่ยนระสะเก็ด, โดยปริยายหมายความว่า พูดตำหนิซํ้าแล้วซํ้าอีก.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ระเกะระกะ - ก. มากเกะกะ.

• ระเค็ดระคาย - น. เค้าเงื่อนที่ทราบมานิด ๆ หน่อย ๆ แต่ยังยืนยันให้แน่นอนไม่ได้, ระแคะระคาย ก็ว่า.

• ระเด่น - น. โอรสหรือธิดาของกษัตริย์เมืองใหญ่. {ช.}.

• ระเดียง - น. เรียกสายสำหรับตากผ้าสบงจีวรเป็นต้นของพระภิกษุสามเณร ว่า สายระเดียง.

• ระเนน - ว. อาการที่ล้มทับกัน, อาการที่เอนราบทับกัน. ระเนนระนาด, ระเนระนาด ว. เกลื่อนกลาด {ใช้แก่สิ่งที่อยู่ในลักษณะที่ล้มทับกันอยู่เรี่ยรายมากมาย}.