ความหมาย

• 
  

  [กะสัด] {โบ} น. พระเจ้าแผ่นดิน, เจ้านาย. {ส. กฺษตฺร: ป. ขตฺต}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• กษัตรา - [กะสัดตฺรา] {กลอน} น. กษัตริย์ เช่น มีองค์อิสราธิปตัย ทรงนามภูวไนย คือพรหมทัตกษัตรา {กฤษณา}. กษัตราธิราช น. พระเจ้าแผ่นดินผู้ยิ่งใหญ่กว่ากษัตริย์ทั้งหลาย.

• กษัตริย-, กษัตริย์ - [กะสัดตฺริยะ-, กะสัด] น. {ราชา} พระเจ้าแผ่นดิน: คนในวรรณะที่ ๒ แห่งสังคมฮินดู ซึ่งมี ๔ วรรณะ ได้แก่ วรรณะพราหมณ์ วรรณะกษัตริย์ วรรณะแพศย์ และวรรณะศูทร. {ส. กฺษตฺริย ว่า ผู้ป้องกันภัย, ชาตินักรบ: ป. ขตฺติย}. กษัตริยชาติ [-ชาด] น. ชาติกษัตริย์ เช่น รู้แน่ว่าเป็นกษัตริยชาติ {ม. ร่ายยาว สักบรรพ}. กษัตริยาธิราช [กะสัดตฺริยาทิราด] น. พระเจ้าแผ่นดินผู้ยิ่งใหญ่กว่ากษัตริย์ทั้งหลาย.

• กษัตรี - [กะสัดตฺรี] {กลอน} น. กษัตริย์ผู้หญิง เช่น สมเด็จพระแก้วกษัตรี {ม. คำหลวง ทานกัณฑ์}: เจ้าผู้หญิง เช่น สองกษัตรีเจ้าหล้า แกล้วกว่าแกล้วใจกล้า กว่ากล้ากลัวอาย {ลอ}.

• กษัตรีย์ - [กะสัดตฺรี] {กลอน} น. กษัตริย์ เช่น พินทุทัตกษัตรีย์ {สมุทรโฆษ}: เจ้าผู้หญิง เช่น อันว่าพระมหาสัตว์แลกษัตรีย์ {ม. คำหลวง วนปเวสน์}.

• กษัตรีศูร - [กะสัดตฺรีสูน] {กลอน} น. กษัตริย์ผู้เป็นใหญ่ เช่น เจ้าไตรภพโลกเมาลีเป็นกษัตรีศูร {ม. คำหลวง นครกัณฑ์}. {ส. กฺษตฺร + อีศฺวร}.