ความหมาย

• 
  

  ก. ล่อนหลุดออกมาเป็นชิ้น ๆ หรือเป็นแผ่น ๆ, ทำให้ล่อนหลุดออก เช่น กะเทาะเม็ดบัว. น. สิ่งของหรือเปลือกไม้ที่หลุดล่อนออกมาจากพื้นเดิมหรือจากต้น เช่น กะเทาะมะขาม.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• กะเบ้อ - {ถิ่น–พายัพ, อีสาน} น. ผีเสื้อ. {ดู ผีเสื้อ ๑}.

• กะเบี้ย - {ถิ่น–อีสาน} น. ผีเสื้อ. {ดู ผีเสื้อ ๑}.

• กะเปิ๊บกะป๊าบ - {ปาก} ว. พูดเสียงดังเอะอะและไม่ระมัดระวังวาจาหรือท่าทาง, มีกิริยาท่าทางหรือแต่งตัวรุงรังไม่เรียบร้อย.

• กะเปียด - น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Premna tomentosa Willd. ในวงศ์ Labiatae ลักษณะคล้ายต้นสัก แต่ใบเล็กกว่า รูปไข่หรือรี ปลายแหลมก้านยาวเนื้อไม้ละเอียด ใช้ทำประโยชน์ได้, พายัพเรียก สักขี้ไก่.

• กะเผ่น - {กลอน} ว. เผ่น, ลอย, เช่น ชมบรรพตเสลาสูงกะเผ่น {พงศ. เหนือ}.