ความหมาย

• 
  

  น. เงินปลีกโบราณ เช่น กะแปะทองแดง กะแปะดีบุก, อีแปะ ก็เรียก.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• กะแล ๑ - {ถิ่น–พายัพ} น. กาแล, ชื่อไม้เครื่องเรือนที่ต่อจากปั้นลมทั้ง ๒ ด้านไปไขว้กัน อยู่ตอนบนสุดของหลังคาที่ยื่นจากหน้าจั่ว อาจสลักลวดลายตามแต่จะเห็นงาม, บางถิ่นเรียก แกแล.

• กะแล ๒ - ดู แกแล ๒.

• กะแล ๓ - ดู กะลิง.

• กะแหยก - [-แหฺยก] ดู แสยก ๒.

• กะแหะ - ก. แหะ ๆ.