[-โหฺลก] น. กระดูกที่หุ้มมันสมอง, ส่วนแข็งที่หุ้มเนื้อมะพร้าวหรือตาลเป็นต้น เรียกว่า กะโหลกมะพร้าว กะโหลกตาล, ภาชนะที่ทำด้วยกะโหลกมะพร้าวโดยตัดทางตาออกพอเป็นช่องกว้างเพื่อใช้ตักนํ้า: โดยปริยายหมายความถึงวัตถุที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น กะโหลกโครงหัวโขน: เรียกพรรณไม้บางชนิด เช่น ลำไย ลิ้นจี่ที่มีผลโต เนื้อหนากว่าปรกติ เช่น ลำไยกะโหลกลิ้นจี่กะโหลก.