[หฺมอบ] ก. กิริยาที่คู้เข่าลงและยอบตัวให้ท่อนแขนส่วนล่างราบอยู่กับพื้น, ยอบตัวลงในอาการคล้ายคลึงเช่นนั้น: {ปาก} สิ้นเรี่ยวสิ้นแรง, ลุกไม่ขึ้น, เช่น ถูกตีเสียหมอบ เป็นไข้เสียหมอบ. หมอบกระแต {สำ} ก. หมอบนิ่งไม่มีทางสู้.หมอบกราบ ก. หมอบแล้วน้อมศีรษะลงจดมือที่ประนมอยู่กับพื้น. หมอบราบคาบแก้ว {สำ} ก. ยอมตามโดยไม่ขัดขืน, ยอมแพ้โดยดี.