ความหมาย

• 
  

  ว. คำสำหรับประกอบกิริยาที่เอาอะไร ๆ ไปอย่างฉับไวไม่รีรอ เช่น คว้าหมับ ฉวยหมับ หยิบหมับ, มับ ก็ว่า.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• หมับ ๆ - ว. อาการของปากที่หุบเข้าแล้วอ้าออกอย่างเร็ว, มับ ๆ ก็ว่า.

• หม่า - {ปาก} ก. กิน เช่น ในห้องมีของกินมาก เข้าไปหม่าเสียซิ: ปล่อยไว้ไม่เป็นระเบียบ เช่น เสื้อผ้าข้าวของไม่เก็บ หม่าไว้เต็มห้อง: หมัก, แช่ให้อ่อนตัว, เช่น หม่าข้าว หม่าแป้ง หม่าปูน.

• หม้า - {โบ: กลอน} ว. งาม, งามมาก. ก. เล่นรื่นเริง.

• หมา ๑ - น. ชื่อสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมหลายชนิดหลายสกุลในวงศ์ Canidae มีรูปร่างและสีสันแตกต่างกัน ลำตัวมีขนปกคลุม หัวอาจยาวและแหลม หรือกลมและสั้น มีเขี้ยว ๒ คู่ ตีนหน้ามี ๕ นิ้ว ตีนหลังมี ๔ นิ้ว ซ่อนเล็บไม่ได้ อวัยวะเพศของตัวผู้มีกระดูกอยู่ภายใน ๑ ชิ้น หางค่อนข้างยาว ที่ยังคงเป็นสัตว์ป่า เช่น หมาใน [Cuon alpinus {Pallas}] ที่เลี้ยงเป็นสัตว์บ้าน คือ ชนิด Canis familiaris {Linn.} บางพันธุ์สามารถนำมาฝึกหัดให้ช่วยงานของมนุษย์ได้ เช่นสุนัขสงครามหรือสุนัขตำรวจ. หมากลางถนน น. หมาที่ไม่มีเจ้าของ, โดยปริยายใช้เป็นสำนวนเปรียบเทียบคนที่ไม่มีสังกัด ไม่มีญาติพี่น้อง ยากจนอนาถา ไม่มีใครเหลียวแล เช่น เขาตายอย่างหมากลางถนน. หมากัดไม่เห่า {สำ} น. คนที่ต่อสู้หรือตอบโต้โดยไม่เตือนล่วงหน้า. หมากัดอย่ากัดตอบ {สำ} ก. อย่าลดตัวลงไปต่อสู้หรือต่อปากต่อคำกับคนพาลหรือคนที่มีศักดิ์ต่ำกว่า. หมาขี้ไม่มีใครยกหาง {สำ} น. คนที่ชอบยกตัวเอง, คนโอ้อวด. หมาขี้เรื้อน {สำ} น. คนที่น่ารังเกียจ ไม่ควรคบหาสมาคมด้วย {ใช้กล่าวถึงผู้อื่นด้วยความดูถูกเหยียดหยาม}. หมาจนตรอก {สำ} น. คนที่ฮึดสู้อย่างสุดชีวิตเพราะไม่มีทางเลือก ในสำนวนว่า สู้เหมือนหมาจนตรอก. หมาจิ้งจอก น. ชื่อหมาชนิด Canis aureus Linn. ในวงศ์ Canidae ขนตามลำตัวสีเทาอมน้ำตาล มีขนลักษณะคล้ายอานม้าบริเวณไหล่ ปากแหลม หูตั้งแหลมตรง หางเป็นพวงเขี้ยวและฟันคมมาก กลางวันมักนอนอยู่ในโพรงดิน ออกหากินในเวลากลางคืน กินเนื้อสัตว์. หมาถูกน้ำร้อน{สำ} น. คนที่มีความเดือดร้อน กระวนกระวาย วิ่งพล่านไปหาที่พึ่งต่าง ๆ เปรียบเสมือนหมาที่ถูกน้ำร้อนลวกร้องเสียงดังวิ่งพล่านไปด้วยความเจ็บปวดทุรนทุราย. หมาใน น. ชื่อหมาชนิด Cuon alpinus {Pallas} ในวงศ์ Canidae ขนสีน้ำตาลแดงหรือน้ำตาลเทา หางสีคล้ำยาวเป็นพวง อาศัยอยู่ตามป่าทึบ ออกหากินเป็นฝูงเวลาเช้ามืดและพลบคํ่า ล่าสัตว์อื่นกินเป็นอาหาร เช่น เก้ง กวาง กระจง รวมทั้ง สัตว์เล็กอื่น ๆ. หมาในรางหญ้า {สำ} น. คนที่หวงแหนสิ่งที่ตนเองกินหรือใช้ไม่ได้ แต่ไม่ยอมให้คนอื่นกินหรือใช้, หมาหวงราง ก็ว่า. หมาบ้าพาลกระแชง {สำ} น. คนที่อาละวาดพาลหาเรื่องทำให้วุ่นวายทั่วไปหมด. หมาป่า น. ชื่อหมาในวงศ์ Canidae มีถิ่นกำเนิดเกือบทั่วทุกภูมิภาคของโลก ขนลำตัวมีสีต่าง ๆ เช่น นํ้าตาลเทา เทาปนแดง ฟันและเขี้ยวคมมาก นิสัยดุร้าย อาศัยอยู่ทั้งป่าโปร่งหรือป่าทึบ ส่วนใหญ่หากินเป็นฝูง กินเนื้อสัตว์ มีหลายชนิด เช่น ชนิด Canis vulpes {Linn.} มีถิ่นกำเนิดในทวีปยุโรป อเมริกาเหนือ และเอเชียกลาง, ชนิด Chrysocyon brachyurus {Illiger} มีถิ่นกำเนิดในทวีปอเมริกาใต้, ชนิด Canis lupus{Linn.} มีถิ่นกำเนิดในทวีปยุโรป, ชนิด Fennecus zerda {Zimmermann} มีถิ่นกำเนิดในทวีปแอฟริกา, หมาจิ้งจอก {Canis aureus Linn.} และหมาใน [Cuon alpinus {Pallas}] มีถิ่นกำเนิดในทวีปเอเชีย. หมาลอบกัด {สำ} น. คนที่ลอบทำร้ายหรือกลั่นแกล้งผู้อื่นลับหลัง. หมาไล่เนื้อ {สำ} น. คนที่รับใช้ผู้อื่นเมื่อเวลายังทำประโยชน์ให้ได้ ผู้เป็นนายก็เมตตาเลี้ยงดู แต่เมื่อทำประโยชน์ไม่ได้แล้ว ผู้เป็นนายก็ทอดทิ้งไม่ไยดีหรือหาเรื่องลงโทษขับไล่ไสส่งเป็นต้นเปรียบเสมือนหมาไล่เนื้อ เมื่อแก่สิ้นเขี้ยวสิ้นเล็บ ใช้ไล่ล่าสัตว์ไม่ได้ เจ้าของก็ไม่เมตตาเลี้ยงดูอีกต่อไป. หมาสองราง {สำ} น. คนที่ทำตัวเข้าด้วยทั้ง ๒ ฝ่าย. หมาหมู่ {ปาก} น. กลุ่มคนที่กลุ่มรุมทำร้ายคนคนเดียว.หมาหยอกไก่ {สำ} น. เรียกอาการที่ชายหยอกล้อหญิงในทำนองชู้สาวเป็นทีเล่นทีจริง. หมาหวงก้าง {สำ} น. คนที่หวงของที่ตนไม่มีสิทธิ์, คนที่กันท่าคนอื่นในสิ่งที่ตนได้ใช้ประโยชน์แล้วหรือใช้ประโยชน์ไม่ได้. หมาหวงราง {สำ} น. คนที่หวงแหนสิ่งที่ตนเองกินหรือใช้ไม่ได้ แต่ไม่ยอมให้คนอื่นกินหรือใช้หมาในรางหญ้าก็ว่า. หมาหัวเน่า {สำ} น. คนซึ่งเป็นที่รังเกียจของคนอื่นจนไม่สามารถเข้ากับใครได้, คนที่ไม่มีใครรักหรือคบหา. หมาหางด้วน {สำ} น. คนที่ทำอะไรผิดพลาดจนได้รับความอับอายแล้วชวนให้ผู้อื่นทำตามโดยยกย่องการกระทำนั้นว่าดี ควรเอาอย่าง. หมาเห็นข้าวเปลือก {สำ} น. คนที่อยากได้สิ่งที่เป็นประโยชน์หรืออำนวยความสุขสำราญให้แก่ตน แต่สุดความสามารถที่จะเอามาใช้หรืออำนวยประโยชน์ให้แก่ตนได้. หมาเห่าใบตองแห้ง {สำ} น. คนที่ชอบพูดเอะอะแสดงว่าเก่ง แต่ไม่กล้าจริง. หมาเห่าไม่กัด {สำ} น. คนที่ดีแต่ส่งเสียงเอะอะอวดเก่ง แต่ไม่ยอมต่อสู้หรือตอบโต้.

• หมา ๒ - {ถิ่น–ปักษ์ใต้} น. ภาชนะสำหรับตักน้ำขึ้นจากบ่อ ทำด้วยกาบปูเลเป็นต้น, ตีหมา ก็เรียก. {ม. timba}.