ความหมาย

• 
  

  {ถิ่น–อีสาน} น. บ้องไม้ไผ่, บั้ง ก็เรียก.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• กะบัง ๑ - น. เครื่องบังแดดบังลมเป็นต้น เช่น กะบังหมวก, เครื่องบังมือ เป็นแผ่นโลหะ อยู่ที่โคนอาวุธ เช่น กะบังหอก กะบังดาบ. กะบังลม น. แผ่นกั้นประกอบด้วยกล้ามเนื้อ เอ็นกล้ามเนื้อ และแผ่นพังผืด กั้นระหว่างช่องอกกับช่องท้อง ยืดและหดช่วยการหายใจ, คนทั่วไปเรียกบริเวณระหว่างหัวหน่าวกับสะดือ ว่า กะบังลม ด้วย. กะบังหน้า น. กรอบหน้าเป็นเครื่องประดับ.

• กะบัง ๒ - น. เครื่องมือจับสัตว์นํ้าชนิดหนึ่ง ใช้เสาหรือไม้ลำปักทางซ้ายและทางขวาเรียงกันเป็นลำดับ แล้วเอาเฝือกขนาบกับเสาทั้ง ๒ ข้างอย่างเดียวกับจิบ แต่ระหว่างกลางทำร้านซึ่งสานด้วยไม้ไผ่ตลอดเป็นทางเพื่อให้ปลาเสือกตัวขึ้นแล้วเลื่อนตกลงไปในถุงอวนหรือตาข่ายที่ดักไว้ปลายทาง ต้องจับในเวลาที่นํ้าไหลเชี่ยว, กะบังรังเฝือก ก็ว่า.

• กะบัง ๓ - น. ดอกไม้.

• กะบัง ๔ - น. ดินขาว, ใช้เรียกสีขาวหม่น ว่า สีขาวกะบัง.

• กะบังรังเฝือก - ดู กะบัง ๒.