[อะรัน, อะรันยะ-] น. ป่า. {ป. อรญฺญ: ส. อรณฺย}. อรัญญิก น. ป่า, บริเวณป่า, โบราณเขียนเป็น อรญญิก หรือ อไรญิก ก็มี เช่น ในกลางอรญญิก, เมืองสุโขทัยนี้มีอไรญิก {จารึกสยาม}, {โบ} วัดอรัญญิก เช่น ไปสูดญัดกฐินเถิงอไรญิกพู้น {จารึกสยาม}. ว. ที่เกี่ยวกับป่า เช่น อรัญญิกาวาส. {ป. อารญฺญิก ว่า เกี่ยวกับป่า}. อรัญวาส น. การอยู่ในป่า. {ป. อรญฺญวาส}. อรัญวาสี น. ผู้อยู่ในป่า, ใช้สำหรับเรียกคณะสงฆ์ฝ่ายวิปัสสนาธุระ คู่กับ คามวาสี คณะสงฆ์ฝ่ายคันถธุระ. {ป. อรญฺญวาสี}.