[อะริยะ-] น. ในพระพุทธศาสนา เรียกบุคคลผู้บรรลุธรรมวิเศษ มีโสดาปัตติมรรคเป็นต้น ว่า พระอริยะ หรือ พระอริยบุคคล. ว. เป็นของพระอริยะ, เป็นชาติอริยะ: เจริญ, เด่น, ประเสริฐ. อริยทรัพย์ น. ทรัพย์อันประเสริฐ มี ๗ ประการ คือ ศรัทธา ศีล หิริ โอตตัปปะ พาหุสัจจะ จาคะ ปัญญา. {ป. อริย + ส. ทฺรวฺย}. อริยบุคคล น. บุคคลผู้บรรลุธรรมวิเศษมีโสดาปัตติมรรคเป็นต้น. {ป. อริยปุคฺคล}. อริยผล น. ชื่อโลกุตรธรรมในพระพุทธศาสนา มี ๔ ชั้น คือโสดาปัตติผล สกทาคามิผล อนาคามิผล อรหัตผล, คู่กับ อริยมรรค. {ป.}. อริยมรรค น. ทางอันประเสริฐอันเป็นทางแห่งความดับทุกข์ มีองค์ ๘ มีสัมมาทิฐิ {ความเห็นชอบ} เป็นต้น, ทางสายกลาง ก็เรียก, ทางดำเนินของพระอริยะ: ชื่อโลกุตรธรรมในพระพุทธศาสนา มี ๔ ชั้น คือ โสดาปัตติมรรค สกทาคามิมรรค อนาคามิมรรค อรหัตมรรค, คู่กับ อริยผล. {ป. อริยมคฺค}.อริยสัจ น. ความจริงของพระอริยะ, ความจริงอันประเสริฐ: ชื่อธรรมสำคัญหมวดหนึ่งในพระพุทธศาสนา มี ๔ ข้อ คือ ๑. ทุกข์ ๒. ทุกขสมุทัย {เหตุให้เกิดทุกข์} ๓. ทุกขนิโรธ {ความดับทุกข์} และ ๔. ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา หรือ มรรค {ทางแห่งความดับทุกข์}. {ป. อริยสจฺจ}.