ความหมาย

• 
  

  [อับพันดอน, -ตะระ-] น. ส่วนใน, ภายใน, ท่ามกลาง: ชื่อมาตราวัดในบาลี ราว ๗ วา เป็น ๑ อัพภันดร. {ป.: ส. อภฺยนฺตร}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• อัพภาน - [อับพาน] น. การชักกลับมา, ในวินัยหมายถึงการรับภิกษุผู้ต้องอาบัติสังฆาทิเสส และได้ถูกทำโทษคืออยู่ปริวาสแล้วให้กลับคืนเป็นผู้บริสุทธิ์, การสวดประกาศเรื่องนี้ เรียกว่า สวดอัพภาน. {ป.}.

• อัพภาส - [อับพาด] น. คำซํ้า, ในไวยากรณ์บาลีและสันสกฤต หมายเอา การซ้อนหรือซํ้าอักษรลงหน้าศัพท์ เช่น ชวาล {เรือง} เป็น ชัชวาล {รุ่งเรือง}, ในภาษาไทยก็ใช้ เช่น ครื้น ครึก ยิ้ม แย้ม ใช้ อัพภาส เป็น คะครื้นคะครึก ยะยิ้ม ยะแย้ม. {ป.: ส. อภฺยาส}.

• อัพภูตธรรม - น. ชื่อคัมภีร์ในพระพุทธศาสนา เป็น ๑ ใน ๙ ส่วนของคัมภีร์นวังคสัตถุศาสน์. {ป.}. {ดู นวังคสัตถุศาสน์ ประกอบ}.

• อัพยากฤต - [อับพะยากฺริด] น. กลาง ๆ ระหว่างกุศลกับอกุศล คือไม่จัดเป็นกุศลหรืออกุศล ในความว่า ธรรมที่เป็นอัพยากฤต. {ส.: ป. อพฺยากต}.

• อัม, อัม- - [อำ, อำมะ-] น. ไข้เจ็บ, โรค: ชีวิต: ภัย, ความกลัว. {ส. อมฺ}. อัมพฤกษ์ [อำมะพฺรึก] น. ชื่อเส้นซึ่งเป็นศูนย์กลางของร่างกาย อยู่ด้านหน้าท้อง: อาการที่อวัยวะบางส่วนเช่นแขนขาอ่อนแรง. อัมพาต [อำมะพาด] น. อาการที่อวัยวะบางส่วนเช่นแขนขาตายไปกระดิกไม่ได้. {ส. อมฺ + วาต = โรคลม}.