[อับพาด] น. คำซํ้า, ในไวยากรณ์บาลีและสันสกฤต หมายเอา การซ้อนหรือซํ้าอักษรลงหน้าศัพท์ เช่น ชวาล {เรือง} เป็น ชัชวาล {รุ่งเรือง}, ในภาษาไทยก็ใช้ เช่น ครื้น ครึก ยิ้ม แย้ม ใช้ อัพภาส เป็น คะครื้นคะครึก ยะยิ้ม ยะแย้ม. {ป.: ส. อภฺยาส}.