ความหมาย

• 
  

  น. อำนาจ, ฤทธิ์เดช, ความยิ่งใหญ่. {ป., ส.}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• อาบ - ก. เอานํ้ารดตัวหรือลงในนํ้าทั้งตัว เพื่อแก้ร้อนหรือชำระล้างเหงื่อไคลเป็นต้น เรียกว่า อาบนํ้า: ชโลม, ทา, ทำให้ซึมซาบ, เช่น อาบนํ้ารัก ลูกศรอาบยาพิษ: ไหลโซม เช่น เหงื่ออาบหน้า. อาบแดด ก. ให้ผิวกายส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดถูกแดด เพื่อสุขภาพหรือความงาม. อาบน้ำร้อนมาก่อน {สำ} ก. เกิดก่อนจึงมีประสบการณ์มากกว่า. อาบเหงื่อต่างน้ำ ก. ตรากตรำทำงานด้วยความเหนื่อยยาก. อาบเอิบ ก. อาบทั่วไป, ซึมซาบ: ซาบซ่าน, เอิบอาบ ก็ว่า.

• อาบัติ - น. โทษที่เกิดจากการล่วงละเมิดสิกขาบทหรือข้อห้ามแห่งภิกษุ มี ๗ อย่าง คือ ปาราชิก สังฆาทิเสส ถุลลัจจัย ปาจิตตีย์ ปาฏิเทสนียะ ทุกกฎ ทุพภาษิต มีโทษ ๓ สถาน คือ ๑. โทษสถานหนัก เรียกว่า ครุโทษหรือ มหันตโทษ ทำให้ภิกษุผู้ต้องอาบัติขาดจากความเป็นภิกษุ ได้แก่ อาบัติปาราชิก ซึ่งเรียกว่า ครุกาบัติ ๒. โทษสถานกลาง เรียกว่า มัชฌิมโทษ ทำให้ภิกษุผู้ต้องอาบัติต้องอยู่กรรมก่อนจึงจะพ้นโทษ ได้แก่ อาบัติสังฆาทิเสส และ ๓. โทษสถานเบา เรียกว่า ลหุโทษ ทำให้ภิกษุผู้ต้องอาบัติที่ตํ่ากว่าอาบัติสังฆาทิเสสต้องปลงอาบัติ คือบอกอาบัติของตนแก่ภิกษุด้วยกัน ได้แก่ อาบัติถุลลัจจัย ปาจิตตีย์ ปาฏิเทสนียะ ทุกกฏ และทุพภาษิต ซึ่งเรียกว่า ลหุกาบัติ. {ป., ส. อาปตฺติ}.

• อาบัน - ก. ต้อง เช่น อาบัติอาบัน ว่า ต้องอาบัติ: ถึง, ลุ, เช่น โสดาบัน ว่า ถึงโสตธรรม คือ กระแสพระนิพพาน. {ป., ส. อาปนฺน}.

• อาปณ-, อาปณะ - [-ปะนะ-] น. ตลาด, ร้านขายของ. {ป., ส.}. อาปณกะ [-นะกะ] น. พ่อค้า. {ป.}.

• อาปะ, อาโป - น. นํ้า, เมื่อใช้เป็นส่วนหน้าของสมาสมักใช้ว่า อาโป เช่น อาโปกสิณ อาโปธาตุ. อาโปกสิณ [-กะสิน] น. วิธีเจริญสมถกรรมฐานโดยยึดหน่วงเอาธาตุนํ้าเป็นอารมณ์. อาโปธาตุ น. ของเหลวที่เอิบอาบซาบซึมไปได้ เป็นธาตุ ๑ ในธาตุทั้ง ๔ คือ ๑. ปฐวีธาตุ = ธาตุดิน ๒. อาโปธาตุ = ธาตุนํ้า ๓. เตโชธาตุ = ธาตุไฟ ๔. วาโยธาตุ = ธาตุลม. {ป., ส.}.