ความหมาย

• 
  

  [อุปะริมะ-, อุบปะริมะ-] ว. อยู่สูงสุด, เบื้องบนที่สุด. {ป.}. อุปริมปริยาย [-ปะริยาย] น. เนื้อความอันสูงสุด.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• อุปสมบท - [อุปะสมบด, อุบปะสมบด] ก. บวชเป็นภิกษุ. {ป. อุปสมฺปทา}. อุปสมบทกรรม [-บดทะกำ] น. การบวชเป็นภิกษุ.

• อุปสมบัน, อุปสัมบัน - [อุปะ-, อุบปะ-] น. ผู้อุปสมบทแล้ว, ภิกษุ, คู่กับ อนุปสัมบัน ได้แก่ผู้ที่ไม่ได้อุปสมบท คือ สามเณรและคฤหัสถ์. {ป. อุปสมฺปนฺน}.

• อุปสรรค - [อุปะสัก, อุบปะสัก] น. เครื่องขัดข้อง, ความขัดข้อง, เครื่องขัดขวาง. {ส. อุปสรฺค: ป. อุปสคฺค}: คำสำหรับใช้เติมข้างหน้าคำนามหรือคำกริยาที่เป็นรูปคำบาลีหรือสันสกฤตให้มีความหมายแผกเพี้ยนไปจากเดิม หรือมีความหมายตรงข้ามกับความหมายเดิมเป็นต้น และถือเป็นคำเดียวกับคำนามหรือคำกริยานั้นเพราะตามปรกติจะไม่ใช้ตามลำพัง เช่น วัฒน์ = เจริญ อภิวัฒน์ = เจริญยิ่ง ปักษ์ = ฝ่าย ปฏิปักษ์ = ฝ่ายตรงข้าม, ข้าศึก, ศัตรู.

• อุปสัมปทา - [อุปะสำปะทา, อุบปะสำปะทา] น. การบวชเป็นภิกษุ. {ป., ส.}. อุปสัมปทาเปกข์, อุปสัมปทาเปกษ์ [อุปะสำปะทาเปก, อุบปะสำปะทาเปก] น. “ผู้เพ่งอุปสมบท” คือ นาคที่บรรพชาเป็นสามเณรแล้วและจะขอบวชเป็นภิกษุต่อไป. {ป. อุปสมฺปทาเปกฺข: ส. อุปสมฺปทาเปกฺษ}.

• อุปฮาด - [อุปะ-, อุบปะ-] น. {โบ: ถิ่น-อีสาน} ตำแหน่งรองจากเจ้าเมืองในภาคอีสานสมัยต้นรัตนโกสินทร์ เช่น พระยาก่ำได้ตั้งให้ท้าวแก้วผู้น้องชายเป็นอุปฮาดอยู่บ้านหนึ่งต่างหาก {ลัทธิธรรมเนียมต่าง ๆ : ว่าด้วยชนชาติภูไทย}: {โบ: ถิ่น–พายัพ} ตำแหน่งเจ้าชั้นสูงรองจากตำแหน่งเจ้านครในภาคเหนือ เรียกว่า พระยาอุปราช หรือ เจ้าอุปราช แต่ชาวไทยในภาคเหนือออกเสียงเป็น อุปฮาด.