ความหมาย

• 
  

  {ถิ่น} ว. ดอน, เขิน.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• เขี่ย - ก. ใช้ไม้หรือสิ่งอื่น ๆ ทำให้สิ่งใดสิ่งหนึ่งเคลื่อนที่ไป เช่น เขี่ยฟุตบอล เขี่ยสวะ: ค่อย ๆ สะกิดออก เช่น เขี่ยผงที่ลูกตา เอาก้านพลูเขี่ยตา: สะกิด เช่น เอานิ้วเขี่ยหลัง: คุ้ยเขี่ยให้ไฟกลับลุกขึ้นอีก เช่น เขี่ยขี้ไต้เขี่ยขี้เถ้า, เอานิ้วเคาะหรือดีดบุหรี่หรือเอาบุหรี่เคาะที่สิ่งอื่นเพื่อให้ขี้บุหรี่ร่วง เรียกว่า เขี่ยบุหรี่: ขีดไปขีดมา หรือปัดไปปัดมาเพื่อให้กระจายออก เช่น เขี่ยดินเพื่อหาของที่ตกอยู่ในดิน ไก่เขี่ยดินหาอาหาร: {ปาก} เขียนหรือวาดอย่างหวัด ๆ เช่น ช่วยเขี่ย ๆ ประวัติเรื่องนี้ให้หน่อยเถอะ ลายมือเป็นไก่เขี่ย: ปัดไปให้พ้น เช่น ถูกเขี่ยออกไป.

• เขียง - น. ไม้รองรับการสับ หั่น มักเป็นแผ่นกลม ๆ: กระทงจำลองสร้างไว้บนบกสำหรับฝึกฝีพายที่พายเรือพระราชพิธี. เขียงเท้า น. รองเท้าไม้.

• เขียงพระนางอี่, เขีย - ดู เฉียงพร้านางแอ.

• เขียด - น. ชื่อสัตว์สะเทินนํ้าสะเทินบกหลายชนิด ในสกุล Rana วงศ์ Ranidae ในประเทศไทยมีหลายชนิด เช่น เขียดอ๋อง [R. nigrovittata {Blyth}] เขียดหลังขาว {R. limnocharis Gravenhorst}.

• เขียดแลว - {ถิ่น–พายัพ} น. กบทูด. {ดู กบทูด ที่ กบ ๒}.