ว. บ่อย ๆ, เสมอ ๆ, เช่น สะบัดปลายเกศาเนืองไป {อิเหนา}, ไปมาหาสู่อยู่เนือง ๆ: มาก เช่น แสนเสนางค์เนืองบร {ตะเลงพ่าย}. เนืองนอง ก. มีมากต่อเนื่องกันไม่ขาดสาย เช่น ทรัพย์สินเนืองนอง, นองเนือง ก็ว่า. เนืองนิจ, เนืองนิตย์ ว. เสมอ ๆ เช่น ส่งข่าวถึงกันอยู่เนืองนิตย์. เนืองแน่น ว. แออัด, ยัดเยียด.