ความหมาย

• 
  

  [เปฺรย] ก. กล่าวขึ้นมาลอย ๆ เพื่อให้ผู้อื่นได้ยิน. ว. อาการที่กล่าวขึ้นมาลอย ๆ เพื่อให้ผู้อื่นได้ยิน เช่น เคยพูดเปรยไว้ พูดเปรย ๆ. เปรยปราย [-ปฺราย] ก. พูดทักทายทั่วไปไม่จำเพาะใคร.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• เปรอ - [เปฺรอ] ก. บำเรอ. {ข. เปฺรี ว่า ใช้}.

• เปรอะ - [เปฺรอะ] ว. เลอะ เช่น ผ้าเปรอะ, เกรอะกรัง เช่นสนิมเปรอะ, หมักหมม เช่น ขี้ไคลเปรอะ: {ปาก} โดยปริยายหมายความว่า สับสน, ยุ่งเหยิง, เช่น ลวดลายเปรอะ วางของเปรอะไปหมด. เปรอะเปื้อน ว. เลอะเทอะ, เปื้อนเปรอะ ก็ว่า.

• เปรา - [เปฺรา] {ถิ่น–พายัพ} น. ชื่อปีนักษัตรของไทยเหนือตรงกับ ปีฉลู, คำเดียวกับ เป๊า.

• เปราะ ๑ - [เปฺราะ] น. {๑} ชื่อไม้ล้มลุกมีเหง้าชนิด Kaempferia galanga L. ในวงศ์ Zingiberaceae เหง้าและใบมีกลิ่นหอม ใช้เป็นอาหารและทำยาได้, เปราะหอมก็เรียก. {๒} ชื่อมะเขือพันธุ์หนึ่งของชนิด Solanum melongena L. ในวงศ์ Solanaceae.

• เปราะ ๒ - [เปฺราะ] ว. หักง่าย, แตกง่าย, เช่น ไส้ดินสอเปราะ.