[เปฺลว] น. เรียกไฟที่ลุกแลบออกมาหรือพวยพุ่งขึ้นว่า เปลวไฟ, เรียกควันที่พลุ่ง ๆ ขึ้นไป ว่า เปลวควัน, เรียกช่องอยู่เหนือถํ้าที่แลบทะลุขึ้นไปเบื้องบน ว่า ช่องเปลวหรือ เปลวปล่อง, เรียกสิ่งที่เป็นแผ่นบางอันมีลักษณะคล้ายเปลวไฟ เช่น ทองคำเปลว, เรียกมันของสัตว์ที่ไม่ได้ติดอยู่กับหนัง ว่า มันเปลว, คู่กับ มันแข็ง: ชื่อลายจำพวกหนึ่งมีปลายสะบัดอ่อนไหวคล้ายเปลวไฟ เช่น กระหนกเปลว.