ความหมาย

• 
  

  [-หฺลัง] ก. ขายสิ่งของโดยวิธีที่ผู้ต้องการประมูลราคากันให้สูงขึ้นโดยลำดับ ใครให้ราคาสูงสุด ก็เป็นผู้ซื้อได้: ขายทอดตลาด. {โปร. leilao}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• เลหลา - [-หฺลา] น. หลา.

• เลหะ - {แบบ} น. การเลีย: ผู้เลีย: ของที่พึงเลีย. {ส.}.

• เลอ - บ. เหนือ, ข้างบน, พ้น. ว. ยิ่ง. {ข.}. เลอโฉม ว. มีรูปงามยิ่ง. เลอภพ {วรรณ} น. ผู้ปกครองภพ. เลอมาน ว. เหนือจิตใจ, สุดใจ, จิตใจสูงสุด. เลอลบ {วรรณ} น. ผู้มีอำนาจเหนือผู้อื่น. เลอเลิศ ว. เลิศยิ่ง, เลิศเลอ ก็ว่า. เลอสรวง {วรรณ} น. ผู้ครองสวรรค์. เลอหล้า {วรรณ} น. ผู้ครองโลก. เลออาสน์ [-อาด] ก. นั่งเหนืออาสน์.

• เล่อ - ว. แสดงอาการมีหน้าตาผิดปรกติเพราะตกใจ ดีใจ หรือแปลกใจ, เซ่อซ่า, เร่อร่า กะเล่อกะล่า หรือ กะเร่อกะร่า ก็ว่า. เล่อล่า ดู กะเร่อกะร่า.

• เลอะ - ว. เปื้อน เช่น เสื้อเลอะเขม่า หน้าเลอะหมึก, เปรอะไปด้วยสิ่งเปียก ๆ แฉะ ๆ มีลักษณะเละอย่างโคลนเลน เช่น ย่ำโคลนขึ้นบ้านเลอะหมด, เรี่ยรายกระจัดกระจายไปทั่วอย่างไม่มีระเบียบ เช่น วางข้าวของไว้เลอะเต็มห้อง, โดยปริยายหมายความว่า วุ่นวายสับสน เช่น เรื่องนี้ชักเลอะกันใหญ่ ผ้าดอกเลอะ: หลง ๆ ลืม ๆ เช่น พูดจาเลอะ อายุมากแล้วชักจะเลอะ. เลอะเทอะ ว. เปรอะเปื้อน เช่น ขุดดินมือเลอะเทอะ กินข้าวหกเลอะเทอะ, เลเพลาดพาด เช่น วางข้าวของไว้เลอะเทอะ, โดยปริยายหมายความว่า เลื่อนเปื้อน, เหลวไหล, ไม่ได้เรื่อง, เช่น คนเมาพูดจาเลอะเทอะ, โบราณใช้ว่า เลอะเพอะ ก็มี. เลอะเลือน ว. หลง ๆ ลืม ๆ, ฟั่นเฟือน, เช่น พอแก่ตัว ความจำเลอะเลือน.