น. เนื้อไม้ที่แตกเป็นเส้นเล็ก ๆ ปลายแหลมอย่างหนาม, เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะเช่นนั้น เช่น หน่อไม้แก่มีเนื้อเป็นเสี้ยน: ข้าศึก เช่น สระทุกข์ราษฎร์รอนเสี้ยน {นิ. นรินทร์}, เหือดเสี้ยนศึกสยาม สิ้นนาฯ {ตะเลงพ่าย}. เสี้ยนแผ่นดิน, เสี้ยนหนามแผ่นดิน น. ข้าศึก, ผู้ที่คิดคดทรยศต่อแผ่นดิน. เสี้ยนศึก {โบ} น. ข้าศึกศัตรูที่ก่อการร้าย. เสี้ยนหนาม น. ข้าศึกศัตรูที่ก่อความเดือดร้อนให้.