[เหฺลือ] ก. เกิน, เกินต้องการ, มาก, มากเกิน: ยังอยู่ค้างอยู่, ยังไม่หมด. เหลือกำลัง, เหลือสติกำลัง ว. พ้นความสามารถ เช่น เหลือกำลังลาก, เต็มที เช่น ซนเหลือกำลัง. เหลือเกิน ว. ยิ่งนัก, เกินควร, เต็มที. เหลือขอ ว. ดื้อมาก, เอาไว้ไม่อยู่. เหลือเข็ญ ว. ลำบากที่สุด เช่น ยากจนเหลือเข็ญ. เหลือเข็น ว. เข็นไม่ไหว, กวดไม่ขึ้น. เหลือใจ ว. สุดกำลัง, มาก, เช่น ลำบากเหลือใจ. เหลือเชื่อ ว. เกินจริง, ไม่น่าเชื่อ. เหลือใช้ ว. ใช้ไม่หมด, เกินที่จะใช้. เหลือเดน, เหลือเดนเลือก ว. ที่ไม่มีใครต้องการแล้ว, เหลือจากที่ใคร ๆ เลือกกันหมดแล้ว. เหลือทน ว. สุดที่จะทนได้, ยิ่งนัก, เช่น ขี้เกียจเหลือทน ร้ายเหลือทน. เหลือบ่ากว่าแรง ว. เกินความสามารถที่จะทำได้, เกินกำลัง.เหลือเฟือ ว. มากเกินต้องการ, มากเกินพอดี. เหลือมือ ว. มากเกินที่จะทำได้หมด, มากเกินที่จะควบคุมดูแลได้ทั่วถึง. เหลือรับ ว. มากเกินที่จะรับได้. เหลือร้าย ว. ร้ายมาก. เหลือล้น, เหลือหลาย, เหลือแหล่ ว. มากมาย, มากเกินไป. เหลือวิสัย ว. พ้นขอบเขตที่จะพึงทำ, พ้นความสามารถ. เหลือแสน ว. มากยิ่ง เช่น ร้ายเหลือแสน, มั่งมีเหลือแสน. เหลือหลอ [–หฺลอ] ว. หลงเหลืออยู่ เช่น รถชนกันอย่างนี้ จะมีอะไรเหลือหลอเล่า, ถ้าใช้ในความปฏิเสธหมายความว่าหมดเกลี้ยง เช่น กินเสียจนไม่มีอะไรเหลือหลอ. เหลืออด, เหลืออดเหลือทน ว. สุดที่จะกลั้นได้, สุดที่จะอดทนได้, สุดที่จะระงับอารมณ์ได้.