ก. เปล่งเสียงจากลำคอเป็นทำนองโดยไม่เป็นเนื้อร้องเพื่อให้ครบจังหวะหรือเต็มตามทำนองเพลง: เอื้อนเสียงดนตรีซึ่งใช้ในการสีซอสามสาย. เอื้อนวาจา, เอื้อนโอฐ ๑ {ปาก} ก. ออกปากพูด, พูดข้อความออกมา, มักใช้ในความหมายเชิงประชดประชัน เช่น กว่าจะเอื้อนโอฐออกมาได้เหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วง. เอื้อนอรรถ,เอื้อนเอ่ย, เอื้อนโอฐ ๒ {กลอน} ก. ออกปากพูด, พูดข้อความออกมา, มักใช้แก่กิริยาที่ทำทีอิดเอื้อนไม่ใคร่พูดออกมาง่าย ๆ.