[แคฺลน] ว. ขัดสน, อัตคัด, มักใช้ประกอบคำอื่นเช่น ขาดแคลน = ทั้งขาดทั้งแคลน หมายความว่า อัตคัด,ขัดสน ดูแคลน = ดูหมิ่นเพราะเห็นเขาขัดสน ดูหมิ่นถิ่นแคลน = ดูถูกว่ามีฐานะตํ่าต้อย.