ความหมาย

• 
  

  - [โปกขะระ-] น. โบกขร, ใบบัว. {ป.}. โปกขรพรรษ [โปกขะระพัด] น. โบกขรพรรษ. {ป. โปกฺขรวสฺส}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• โปกขรณี - [-ขะระนี] น. โบกขรณี, สระบัว. {ป.}.

• โป่ง - น. ลักษณะของสิ่งที่พองด้วยลมหรือแก๊ส เช่น ลูกโป่ง: พื้นดินที่มีเกลือสินเธาว์ผุดเกรอะกรังอยู่, ป่าหรือดินที่มีโป่ง เรียกว่า ป่าโป่ง ดินโป่ง, เรียกผีที่เชื่อว่ามีอยู่ในที่เช่นนั้น ว่า ผีโป่ง, เรียกลักษณะที่นั่งบนห้างที่ใช้ไม้ขัดและผูกเป็นแคร่บนต้นไม้หรือบนกอไผ่เพื่อคอยเฝ้าดูหรือยิงสัตว์ที่มากินดินโป่ง ว่า นั่งโป่ง, ป่ง ก็ว่า: เรียกพื้นดินที่มีนํ้าผุดพุขึ้นมา ว่า โป่งนํ้า และเรียกนํ้าที่ผุดพุขึ้นมานั้น ว่า นํ้าโป่ง. โป่งค่าง น. สัตว์ชนิดหนึ่งมีรูปร่างคล้ายค่างแต่ใหญ่กว่ามาก ชอบออกมาดูดเลือดที่หัวแม่เท้าของคนที่นอนหลับพักแรมในป่า เชื่อกันว่าเป็นผีโป่งชนิดหนึ่ง. โป่งดิน น. ดินที่มีเกลือ. โป่งน้ำ น. ช่องดินที่มีนํ้าพุขึ้นมา.

• โป้ง - ว. อาการที่พูดโพล่งออกมาโดยไม่ระมัดระวังปากหรือพูดเปิดเผยสิ่งที่ไม่สมควรออกมาโดยไม่คำนึงถึงความผิดพลาดเสียหาย: ใหญ่ เช่น หัวโป้ง: เสียงดังอย่างเสียงปืนเป็นต้น. โป้งเป้ง ว. สูง ๆ ใหญ่ ๆ: เสียงดังเช่นนั้น. โป้งโย้ง ว. โป้งโล้ง. โป้งโล้ง ว. โตพองไม่สมส่วน, ไม่กะทัดรัด, โป้งโย้ง ก็ว่า.

• โปง ๑ - น. เรียกลักษณะแห่งสิ่งของที่ข้างในเป็นโพรงโป่งออก.

• โปง ๒ - {ถิ่น} น. เครื่องโลหะหรือเครื่องไม้มักมีรูปคล้ายกระดิ่ง มีลูกกระทบแขวนอยู่ภายในหรือห้อยกระหนาบอยู่ภายนอกเพื่อให้เกิดเสียงดัง มักใช้แขวนคอสัตว์เช่นวัวควาย.