ความหมาย

• 
  

  [โหฺม่ง] ก. เอาหัวรับหรือกระแทกลูกตะกร้อหรือฟุตบอลเป็นต้น, โดยปริยายหมายถึงอาการที่สิ่งหนึ่งตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรง เช่น หัวโหม่งพื้นเครื่องบินโหม่งโลก.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• โหม่ง ๒ - [โหฺม่ง] {ถิ่น–ปักษ์ใต้} น. ฆ้องคู่. ว. เสียงอย่างเสียงฆ้อง.

• โหมด - [โหฺมด] น. เรียกผ้าชนิดหนึ่งซึ่งเดิมทำด้วยกระดาษทองตัดเป็นเส้นเหมือนเส้นทอง แล้วทอกับไหม ต่อมาใช้กระดาษเงินกระดาษทองพันเส้นไหมทอกับไหมสี ว่า ผ้าโหมด. โหมดเทศ น. ผ้าโหมดที่ทำมาจากอินเดีย.

• โหย - [โหยฺ] ก. อ่อนกำลัง, อ่อนใจ: ครวญถึง, รํ่าร้อง: มักใช้ประกอบคำอื่น ๆ เช่น โหยหา โหยหิว โหยหวน โหยไห้. โหยหวน ว. ลักษณะของเสียงที่คร่ำครวญด้วยความเสียใจหรือเจ็บปวดเป็นต้น ทำให้รู้สึกวังเวงใจ.โหยหา ก. คร่ำครวญถึงบุคคลผู้เป็นที่รักซึ่งพลัดพรากจากไปเป็นต้น. โหยหิว ก. รู้สึกอ่อนเพลียเพราะมีความหิวมาก. โหยไห้ ก. ร้องไห้ครํ่าครวญถึง.

• โหยกเหยก - [โหฺยกเหฺยก] ว. ไม่อยู่กับร่องกับรอย, ไม่แน่นอน, {ใช้แก่การพูด}, เช่น พูดจาโหยกเหยก: โยเย, ขี้อ้อน, ร้องไห้งอแง, {ใช้แก่เด็ก} เช่น เด็กคนนี้โยเยโหยกเหยกจริง.

• โหยง - [โหฺยง] ว. อาการที่กระโดดโดยฉับไวด้วยดีใจหรือตกใจ เช่น กระโดดโหยง สะดุ้งโหยง.