ว. เสียงของแข็งกระทบกัน: ทันที เช่น หยุดกึก: {กลอน} ดังก้อง เช่น กึกฟ้าหล้าหล่มธรณี {สมุทรโฆษ}. กึกก้อง ว. ดังสนั่น, ดังมาก. กึกกัก ว. เสียงดังเช่น นั้น, ติด ๆ ขัด ๆ. กึกกือ ว. ใช้เข้าคู่กับคำ พิลึก ว่า พิลึกกึกกือ หมายความว่า แปลกประหลาดมาก, ผิดปรกติมาก, ชอบกลมาก.