ความหมาย

• 
  

  น. เขมรโบราณ. ขอมดำดิน {สำ} น. คนที่ปรากฏตัวขึ้นทันทีอย่างไม่คาดฝันหรือหายไปอย่างรวดเร็วไม่ทันได้สังเกต.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ขอม ๒ - น. คำนำหน้าชื่อเพลงไทยสำเนียงขอม เช่น ขอมทรงเครื่อง ขอมใหญ่ ขอมน้ำเต้า ขอมระทม.

• ข่อย - น. ชื่อไม้ต้นขนาดย่อมถึงขนาดกลางชนิด Streblus asper Lour. ในวงศ์ Moraceae มักขึ้นตามป่าตํ่าและริมแม่นํ้าลำคลอง ใบเล็ก สากคาย ใช้ขัดถูได้เปลือกใช้ทำกระดาษ เรียกว่า กระดาษข่อย ใบ เปลือก เนื้อไม้ และเมล็ดใช้ทำยาได้. ข่อยจีน ดู ชาฮกเกี้ยน ใน ชา ๑. ข่อยน้ำ น. ชื่อไม้ต้นขนาดย่อมชนิด Streblus taxoides {K. Heyne} Kurz ในวงศ์ Moraceae ขึ้นตามที่ชื้นแฉะ ลำต้นและกิ่งก้านมักงอหักไปมาใบเกลี้ยง ไม่สากคาย, ข่อยหยอง ก็เรียก, ปักษ์ใต้เรียก ขี้แรด. ข่อยหนาม น. ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Streblus ilicifolius {Vidal} Corner ในวงศ์ Moraceae มักขึ้นบนเขาหินปูนในป่าดิบ ลำต้นตรง ใบแข็งหนา ด้านบนเขียวแก่เป็นมัน ขอบใบเป็นหนามแหลมคม, ปักษ์ใต้เรียก กระชิด.

• ข้อย - {ถิ่น–พายัพ, อีสาน} ส. คำใช้แทนตัวผู้พูด, เป็นสรรพนามบุรุษที่ ๑. น. ข้า, บ่าว, เช่น เมื่อให้สูสองราชเป็นข้อยขาดแก่พราหมณ์ {ม. คำหลวง กุมาร}.

• ข่อยหยอง - ดู ข่อยนํ้า ที่ ข่อย.

• ขะเน็ด - น. เขน็ด.