{ถิ่น–พายัพ} น. ภาชนะทำด้วยไม้กลึง ไม้ไผ่สานหวาย หรืออย่างเครื่องเขิน ส่วนบนลักษณะคล้ายถาดส่วนล่างเป็นตีนลักษณะเป็นวงแหวนมีขนาดเล็กกว่าถาดส่วนบน โดยมีซี่ไม้ลูกมะหวดประมาณ ๖ ซี่ปักที่ตีนค้ำถาดไว้ ใช้สำหรับใส่อาหารเป็นต้น, โตก หรือ สะโตก ก็ว่า, ลักษณนามว่า ใบ หรือ ลูก.