ความหมาย

• 
  

  น. จุดดำ ๆ หรือจุดน้ำตาลขึ้นประปรายที่ผิวกายคน สัตว์ หรือสิ่งอื่น ๆ, ประ ก็ว่า.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• กระ ๔ - ใช้เป็นพยางค์หน้า {๑} ซึ่งเดิมเป็น ก กำ กุ ข ต ส เช่น กบิล-กระบิล, กำแพง-กระแพง, กุฎี-กระฎี, ขจัด-กระจัด, ตวัด-กระหวัด, สะท้อน-กระท้อน. {๒} โบราณใช้แทน ตระ เช่น ตระกูล-กระกูล, ตระลาการ-กระลาการ. {อัยการเบ็ดเสร็จ}. {๓} เติมหน้าคำโดยไม่มีความหมายก็มี เช่น ซุ้ม-กระซุ้ม, โดด-กระโดด, พุ่ม-กระพุ่ม, ยาจกกระยาจก, เติมให้มีความหมายแน่นแฟ้นขึ้นก็มี เช่น ทำ-กระทำ, ทุ้ง-กระทุ้ง, เสือกสน-กระเสือกกระสน. {๔} ยํ้าหน้าคำอันขึ้นต้นด้วย ก ในบทกลอน คือ กระกรี๊ด กระกรุ่น กระกลับกลอก กระเกริ่น กระเกรียม กระเกรียว กระเกรี้ยวกระเกริก. {๕} นอกนี้เป็น กระ มาแต่เดิม เช่น กระทรวง กระบือ.

• กระเกรอก - [-เกฺริก] {กลอน} ว. กระเกริก, เสียงดังอึกทึก, เช่น กระเกรอกทงงท้องธรณี {สมุทรโฆษ}.

• กระเกริก - {กลอน} ว. เสียงดังอึกทึก เช่น กระเกริ่น กระเกริกกฤษฎา {อุเทน}.

• กระเกริ่น - {กลอน} ว. ระบือ เช่น กระเกริ่นกระเกริกกฤษฎา {อุเทน}.

• กระเกรียม - {โบ} ก. ตระเตรียม, จัดแจงไว้ให้เรียบร้อย, เช่น กระเกรียมพร้อมเสร็จสำเร็จการ {คาวี}.