ความหมาย

• 
  

  {กลอน} ว. เอิกเกริก เช่น พลเกรอกกระเออกอึง {สรรพสิทธิ์}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• กระเอิบ - {กลอน} ก. เอิบ, อิ่ม, เช่น เถ้ากระเอิบเรอสมออกแล {ม. คำหลวง กุมาร}.

• กระแจะ ๑ - น. ผงเครื่องหอมต่าง ๆ ที่ประสมกันสำหรับทาเจิม หรืออบผ้า โดยปรกติมีเครื่องประสม คือไม้จันทน์ แก่นไม้หอม ชะมดเชียง หญ้าฝรั่น.

• กระแจะ ๒ - น. ชื่อไม้ต้นขนาดเล็กชนิด Naringi crenulata {Roxb.} Nicolson ในวงศ์ Rutaceae ขึ้นในป่าเบญจพรรณ ต้นและกิ่งมีหนามเปลือกขรุขระสีเทา ดอกเล็กสีขาวเป็นช่อสั้น ยาวประมาณ ๒ เซนติเมตร กลิ่นหอมอ่อน ท่อนไม้ฝนกับนํ้าใช้เป็นเครื่องประทิ่นผิว รากใช้ทำยา, กะแจะ ขะแจะ ตุมตัง หรือ พญายา ก็เรียก.

• กระแจะ ๓ - น. ชื่อรูปปลอกเหล็กสำหรับจับช้างดุ ทางปลายสัณฐานปากเปิดอย่างคีมคีบเบ้าทองเหลือง มีกำลังหดตัวให้ปลายจดเข้าหากันได้ ที่ริมปากมีงาแซงทำด้วยเหล็กปลายแหลมข้างละอัน ที่โคนปลอกมีที่สำหรับสวมคันไม้ไผ่ที่ทะลวงให้กลวง ร้อยเชือกซึ่งผูกจากปลอกลอดออกมาจากคันไม้ ใช้สำหรับพุ่งเข้าไปเกาะขาช้างข้างใดข้างหนึ่งไว้ เมื่อเกาะได้แล้ว โรยปลายไปผูกกับขอนไม้ไว้เพื่อช้างจะได้ลาก ช้างกำลังดุก็ลากไป งาแซงก็จะฝังลึกเข้าไปทุกทีจนไม่สามารถจะก้าวขาได้ ก็เป็นอันจับได้: {ถิ่น–พายัพ} โซ่หรือกำไลเหล็กที่ทำเป็นปลอกสวมเท้าหน้าช้างทั้งคู่ให้ชิดกัน เพื่อมิให้ช้างเดินได้เร็วจนไกลถิ่นเกินควร ใช้เมื่อปล่อยช้างให้หากินในป่า.

• กระแฉ่น - {โบ} ก. ดังสนั่น เช่น ฟ้ากระแฉ่นเรือนผยองช่วยดู {แช่งนํ้า}.