กลับ
คำว่า
จิ
ความหมาย
{แบบ} ก. จะ เช่น จิปากทั้งลิ้นล้า เพื่อเจ้าเจียรจันทร์ {ทวาทศมาส}.
สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share
คำถัดไป:
จิโป่ม
- {ถิ่น–อีสาน} น. จิ้งโกร่ง. {ดู จิ้งโกร่ง}.
จิก ๑
- ก. กิริยาที่เอาจะงอยปากสับอย่างอาการของนก เป็นต้น, กิริยาที่เอาสิ่งมีปลายคมหรือแหลมกดลงพอให้ติดอยู่ เช่น เอาเล็บจิกให้เป็นรอย เอาปลายเท้าจิกดินให้อยู่: {ปาก} โขกสับเมื่อเป็นต่อ เช่น เมื่อได้ท่าก็จิกเสียใหญ่.จิกปีก ก. งงจนไม่รู้จะทำอะไรได้ {มาจากอาการของไก่ที่ถูกตีจนงงแล้วเอาปากจิกปีกตัวเอง}. จิกหัว ก. เอามือขยุ้มผมแล้วรั้งไป: บังคับให้พุ่งไป เช่น เครื่องบินจิกหัวลง: กดขี่, ข่มขี่, เช่น จิกหัวใช้.
จิก ๒
- น. {๑} ชื่อไม้ต้นขนาดกลางหลายชนิดในสกุล Barringtonia วงศ์ Lecythidaceae ขึ้นในที่ชุ่มชื้นและที่นํ้าท่วมถึง ดอกสีขาว เกสรเพศผู้สีแดงมักออกเป็นช่อยาวห้อยเป็นระย้า เช่น จิกนา [B. acutangula {L.} Gaertn.] จิกบ้านหรือจิกสวน [B. racemosa {L.} Spreng.] จิกเล [B. asiatica {L.} Kurz]. {๒} ดู กระโดน. {๓} ดู ตีนตุ๊กแก {๖}.
จิ่ง
- {โบ} สัน. จึง.
จิ้งเหลน
- น. ชื่อสัตว์เลื้อยคลานหลายชนิดหลายสกุล ในวงศ์ Scincidae หัวค่อนข้างโต ลำตัวยาว เกล็ดเรียบเป็นมันซ้อนกันตั้งแต่คอตลอดลำตัวไปจนถึงขาและหาง หางยาว พวกที่มี ๔ ขา เช่น จิ้งเหลนบ้าน [Mabuya multifasciata{Kuhl}] จิ้งเหลนลาย [Lipinia vittigera {Boulenger}] พวกที่ไม่มีขา เรียก จิ้งเหลนด้วง ส่วนใหญ่อาศัยอยู่บนบก หากินตามพื้นดินที่มีกิ่งไม้และใบไม้ปกคลุม กินแมลงและสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลังในดิน ชนิดที่อยู่ใต้ผิวดินมีขาเล็กมาก เช่น จิ้งเหลนเรียวขาเล็กหรือเมียงู [Lygosoma quadrupes {Linn.}], พายัพเรียก จั๊กเล้อ.