ความหมาย

• 
  

  ว. เพลีย, โผเผ, ไม่มีกำลัง, เช่นพูดว่า ข้ามันให้อ่อนหิวกระแสะ ๆ ไป. {ดิกชนารีไทย), ใช้เข้าคู่กับคำ กระเสาะ เป็น กระเสาะกระแสะ.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• กระแห, กระแหทอง - น. ปลาตะเพียนขนาดกลางชนิด Barbonymus schwanefeldi {Bleeker} หรือ Puntius schwanefeldi {Bleeker} ในวงศ์ Cyprinidae ลำตัวสั้นกว้างคล้ายปลาตะเพียนขาว มักมีสีแดงอ่อนบนครีบเฉพาะส่วนปลายของครีบหลังและขอบทั้งบนและล่างของครีบหางมีสีดำ ขนาดยาวได้ถึง ๔๐ เซนติเมตร, ตะเพียนหางแดง หรือ เลียนไฟ ก็เรียก, ปักษ์ใต้เรียก ลำปำ.

• กระแหน่ - {โบ: กลอน} น. เล่ห์กล, แง่งอน, ท่วงที, เช่น ข้ากระไดกระแหน่ แต่งแง่แผ่ตนท่า {ลอ}.

• กระแหนบ - [-แหฺนบ] {กลอน} ก. แหนบ, ถอน, เช่น แนบนิทรลวดแลบ ก็กระแหนบที่หนวดเครา {บุณโณวาท}.

• กระแหนะ - [-แหฺนะ] น. ลายปูนปิดทอง: กรรมวิธีในการสร้างงานประติมากรรมตกแต่ง หรือวิธีการทางช่างจุลศิลป์ประเภทหนึ่ง โดยใช้สมุกปั้นเป็นลวดลายหรือรูปภาพติดเข้ากับพื้นไม้หรือพื้นกระดาษ เช่น ปั้นหน้ายักษ์หน้าลิงติดลงบนกะโหลกปิดกระดาษทำเป็นหัวโขน, แขนะ ก็ว่า. ก. แตะ, เติม: ว่าเปรียบเปรย. กระแหนะกระแหน [-แหฺน] ก. พูดกระทบหรือพูดเสียดสี, กระแนะกระแหน ก็ว่า.

• กระแหม็บ, กระแหม็บ ๆ - [-แหฺม็บ] ว. หายใจแผ่ว ๆ แสดงว่าจวนจะหมดกำลัง, {โบ} เขียนเป็น กระแหมบ ก็มี เช่น กระแหมบกระเหม่นทรวง {อนิรุทธ์}. {แผลง มาจาก แขม็บ}.