น. ตอน เช่น ช่วงเช้า ช่วงบ่าย, ระยะ {ที่ต่อเนื่อง} เช่น ช่วงถนน ช่วงตึก. ก. รับเป็นตอน เช่น รับช่วง เช่าช่วง. ช่วงตัว น. ระยะความยาวของตัว เช่น นักว่ายน้ำไทยว่ายนำคู่แข่งหลายช่วงตัว. ช่วงเมือง {โบ} น. เมืองเล็กที่ขึ้นแก่เมืองหลวง เช่น ณกรุงพระมหานครศุโขไทยราชธานีบูรีรมย์สถาน เปนปิ่นอาณาประชาราษฎรชาวชนบทนิคมคามสยามประเทศทั้งมวน มีเมืองขึ้น ออก เอก โท ตรี จัตวา ช่วงเมือง กิ่งเมือง แผ่ผ้านพระราชอาชญาอาณาเขตร {ตำรับท้าวศรีจุฬาลักษณ์}. ช่วงบาท น. ผู้อยู่ในระยะเท้า“คือ ใกล้เท้า หมายความว่า ผู้รับใช้”.