ความหมาย

• 
  

  น. ความรุ่งเรือง, เปลวไฟ, โคมไฟ, แสงสว่าง. {ป.: ส. ชฺวาลา}

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ชาลา ๒ - น. ชานเรือน, พื้นภายนอกเรือน, เช่น หน้าตึกเป็นบันไดขึ้น ๒ ข้างมาบรรจบกัน ตรงกลางเป็นชาลาย่อม ๆ: ที่โล่งหน้าสถานที่สำคัญ ๆ บางแห่ง เช่น ชาลาหน้าพระที่นั่งดุสิตมหาปราสาท เทวสถานนี้สร้างเป็นชาลา ๓ ชั้นซ้อนกัน.

• ชาลินี - {แบบ} น. สิ่งที่มีข่าย: เป็นชื่อหนึ่งของตัณหา. {ป., ส.}.

• ชาลี - น. ผู้มีร่างแห, ผู้มีตาข่าย. {ป., ส. ชาล ว่า ร่างแห}.

• ชาว - น. กลุ่มชนที่มีเชื้อชาติเดียวกัน เช่น ชาวไทย ชาวจีน หรืออยู่ในถิ่นฐานเดียวกัน เช่น ชาวเมือง ชาวชนบท หรือมีอาชีพอย่างเดียวกัน เช่น ชาวไร่ ชาวนา ชาวประมง หรือนับถือศาสนาร่วมกัน เช่น ชาวพุทธ ชาวคริสต์ หรืออยู่ในแวดวงเดียวกัน เช่นชาวอักษร ชาวค่าย. ชาวกรุง น. ผู้ที่อาศัยอยู่ในเมืองหลวง. ชาวเขา {ปาก} น. กลุ่มชาติพันธุ์ที่อาศัยอยู่แถบภูเขา. ชาวที่น. เจ้าพนักงานผู้หญิงที่ดูแลความเรียบร้อยประจำสถานที่ภายในเขตพระราชฐานชั้นใน. ชาวไทยภูเขา น. กลุ่มชาติพันธุ์ที่อาศัยอยู่แถบภูเขาในประเทศไทย. ชาวนอก น. {โบ} เรียกไทยทางปักษ์ใต้: คนที่มาจากนอกเมือง, คนต่างเมือง, เช่นชายชาวนอกสองคน พราหมณ์ตนหนึ่งเป็นสาม {ลอ}. ชาวน้ำ น. ชื่อชนชาติเดิมพวกหนึ่ง อยู่ทางทะเลด้านตะวันตกของแหลมมลายู, ฉลาง หรือ ชาวเล ก็เรียก. ชาวบ้าน น. ผู้ที่อยู่ในพื้นถิ่นหนึ่ง ๆ เช่น ชาวบ้านแถบอัมพวา, ประชาชนทั่วไป เช่นชาวบ้านอย่างเราจะไปรู้เรื่องอะไร, ผู้ที่อยู่ใกล้ชิดธรรมชาติ และมีวิถีชีวิตแบบบรรพกาล, ผู้ที่มีชีวิตแบบเรียบง่าย ธรรมดามักจะด้อยการศึกษา. ชาวม่าน น. เจ้าพนักงานที่ทำหน้าที่ไขพระวิสูตรท้องพระโรงในงานพระราชพิธีสำคัญต่าง ๆ. ชาวรั้วชาววัง ดู ชาววัง. ชาวเล น. ชาวนํ้า: คนที่อาศัยอยู่บริเวณชายฝั่งทะเล มีอาชีพทำประมง. ชาววัง น. ผู้หญิงที่รับราชการอยู่ในวัง เช่น ข้าหลวง ชาวที่ โขลน, ภาษาปากว่า ชาวรั้วชาววัง: เรียกสิ่งที่เกี่ยวเนื่องกับฝีมือหรือแบบอย่างของชาววัง มักมีลักษณะพิเศษ ประณีต และสวยงาม เช่น อาหารตำรับชาววัง ตุ๊กตาชาววัง. ชาววัด น. คฤหัสถ์ที่ไปทำบุญฟังเทศน์ฟังธรรมที่วัดเป็นประจำ.

• ชาวี - น. ชาวชวามลายู เช่น กูนี้ปัติมโนโร นักเทศโทโอมสุชวาชาวี {สมุทรโฆษ}.