น. ส่วนของสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่ใช้ถือใช้จับ เช่น ด้ามมีด ด้ามขวาน, ลักษณนามเรียกของบางอย่างที่มีลักษณะเช่นนั้นว่า ด้าม เช่น ปากกาด้ามหนึ่ง ปากกา ๒ ด้าม: ต้น, ทาง, เช่น รยกคันธมาทน์ โดยด้ามอาทิสวคนธ์ {ม. คำหลวง จุลพน}, อันว่าพระสรรเพชญ์ ผู้เผด็จด้ามตัณหา ลุปรมาภิสมพุทธ {ม. คำหลวง ฉกษัตริย์}, บพิตรข้าอยู่ศุขเสวอยราช โดยด้ามอาทิทศธรรมสนท้าว {ม.คำหลวง นครกัณฑ์}, ดูกรเจ้าอำเภอใด แลราชผู้มีอยู่ในด้ามมารคธรรม ทำโทษน้นน {ม. คำหลวง นครกัณฑ์}.