กลับ
คำว่า
ตะบอย
ความหมาย
ว. อาการที่ทำอย่างชักช้ารํ่าไร.
สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share
คำถัดไป:
ตะบัน ๑
- น. เครื่องตำหมากของคนแก่ มีรูปทรงคล้ายกระบอก โดยมากทำด้วยทองเหลือง มีลูกตะบันสำหรับตำ และมีดากอุดก้น. {เทียบ ข.ตฺบาล่ ว่า ครก}. ก. ทิ่ม แทง หรือกระแทกลงไป, กระทุ้ง: {ปาก} ดึงดัน เช่น ตะบันเถียง. ว. คำประกอบกริยาหมายความว่า ไม่มียับยั้ง, เรื่อยไป, เช่น เที่ยวตะบัน เถียงตะบัน, ตะบันราด ก็ว่า. ตะบันน้ำกิน {สำ} ก. เคี้ยวของกินไม่ไหวเพราะแก่มาก. ตะบันไฟ น. ของอย่างหนึ่งรูปคล้ายตะบันทำด้วยเขาควายเป็นต้น เจาะช่องแคบ ๆ ขนาดครือ ๆ กับลูกตะบัน มีลูกตะบันสำหรับตบลงไปในกระบอกโดยเร็วเพื่อให้เกิดไฟติดเชื้อที่ปลายลูกตะบันนั้น. ตะบันราด {ปาก} ว. คำประกอบกริยาหมายความว่า ไม่มียับยั้ง, เรื่อยไป, เช่น เที่ยวตะบันราด เถียงตะบันราด, ตะบัน ก็ว่า.
ตะบัน ๒
- น. ชื่อไม้ต้นขนาดกลางชนิด Xylocarpus rumphii {Kostel.} Mabb. ในวงศ์ Meliaceae ขึ้นตามโขดหินชายทะเล.
ตะบิ้ง
- น. พื้นที่ในกระทงนาเล็ก ๆ, กระบิ้ง ก็เรียก.
ตะบิด
- ก. บิด เช่น โพกผ้าพันตะบิดถือกริชกราย {อิเหนา}.
ตะบิดตะบอย
- ว. แกล้งให้ชักช้า, ชักช้ารํ่าไร.