กลับ
คำว่า
ตะบิดตะบอย
ความหมาย
ว. แกล้งให้ชักช้า, ชักช้ารํ่าไร.
สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share
คำถัดไป:
ตะบี้ตะบัน
- {ปาก} ว. ซํ้า ๆ ซาก ๆ, ไม่รู้จักจบจักสิ้น, เช่น เถียงตะบี้ตะบัน.
ตะบึง
- ก. รีบเร่งไปไม่หยุด เช่น ควบม้าตะบึงไป.
ตะบึงตะบอน
- {ปาก} ก. กะบึงกะบอน, มีท่าทีโกรธอย่างแสนงอน.
ตะบุ้ย, ตะบุ้ย ๆ
- {ปาก} ว. อาการที่บอกส่ง ๆ ไปหรือทำให้พ้น ๆ ไป.
ตะบูน
- น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ในสกุล Xylocarpus วงศ์ Meliaceae ขึ้นตามป่าชายเลนและริมแม่นํ้าที่นํ้าเค็มขึ้นถึง มี ๒ ชนิด คือ ตะบูนขาวหรือกระบูน {X. granatum Koenig} เปลือกสีนํ้าตาลแกมแดง ผลขนาดส้มโอ และตะบูนดำ [X. moluccensis {Lam.} M. Roem.] เปลือกสีนํ้าตาลแกมดำ ผลขนาดส้มเกลี้ยง.