กลับ
คำว่า
ตะบี้ตะบัน
ความหมาย
{ปาก} ว. ซํ้า ๆ ซาก ๆ, ไม่รู้จักจบจักสิ้น, เช่น เถียงตะบี้ตะบัน.
สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share
คำถัดไป:
ตะบึง
- ก. รีบเร่งไปไม่หยุด เช่น ควบม้าตะบึงไป.
ตะบึงตะบอน
- {ปาก} ก. กะบึงกะบอน, มีท่าทีโกรธอย่างแสนงอน.
ตะบุ้ย, ตะบุ้ย ๆ
- {ปาก} ว. อาการที่บอกส่ง ๆ ไปหรือทำให้พ้น ๆ ไป.
ตะบูน
- น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ในสกุล Xylocarpus วงศ์ Meliaceae ขึ้นตามป่าชายเลนและริมแม่นํ้าที่นํ้าเค็มขึ้นถึง มี ๒ ชนิด คือ ตะบูนขาวหรือกระบูน {X. granatum Koenig} เปลือกสีนํ้าตาลแกมแดง ผลขนาดส้มโอ และตะบูนดำ [X. moluccensis {Lam.} M. Roem.] เปลือกสีนํ้าตาลแกมดำ ผลขนาดส้มเกลี้ยง.
ตะปบ
- ก. ตบด้วยอุ้งมือหรืออุ้งเท้าหน้าโดยเร็ว เช่น เสือตะปบ แมวตะปบหนู, คว้าโดยเร็ว เช่น เขาถูกกระชากกระเป๋า แต่ตะปบไว้ทัน.