ความหมาย

• 
  

  ก. รีบเร่งไปไม่หยุด เช่น ควบม้าตะบึงไป.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ตะบึงตะบอน - {ปาก} ก. กะบึงกะบอน, มีท่าทีโกรธอย่างแสนงอน.

• ตะบุ้ย, ตะบุ้ย ๆ - {ปาก} ว. อาการที่บอกส่ง ๆ ไปหรือทำให้พ้น ๆ ไป.

• ตะบูน - น. ชื่อไม้ต้นขนาดใหญ่ในสกุล Xylocarpus วงศ์ Meliaceae ขึ้นตามป่าชายเลนและริมแม่นํ้าที่นํ้าเค็มขึ้นถึง มี ๒ ชนิด คือ ตะบูนขาวหรือกระบูน {X. granatum Koenig} เปลือกสีนํ้าตาลแกมแดง ผลขนาดส้มโอ และตะบูนดำ [X. moluccensis {Lam.} M. Roem.] เปลือกสีนํ้าตาลแกมดำ ผลขนาดส้มเกลี้ยง.

• ตะปบ - ก. ตบด้วยอุ้งมือหรืออุ้งเท้าหน้าโดยเร็ว เช่น เสือตะปบ แมวตะปบหนู, คว้าโดยเร็ว เช่น เขาถูกกระชากกระเป๋า แต่ตะปบไว้ทัน.

• ตะปลิง - น. เหล็กปลายแหลม ๒ ข้าง รูปคล้ายตัว U หรือเขี้ยวของตะขาบ สำหรับตอกเพลาะกระดานยึดให้แน่นสนิท เช่น ตะปูตะปลิงยิงตรึงกระชับชิด {ม. ร่ายยาวกุมาร}, เขี้ยวตะขาบ ตัวปลิง หรือ ปลิง ก็เรียก.