ความหมาย

• 
  

  น. หม้อน้ำสำหรับใส่น้ำเพื่อเสวย, ใช้เป็นราชาศัพท์ว่า พระตะพาบ.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ตะพาบ ๓ - น. เรียกหมอนรูปสี่เหลี่ยมมุมมน มีระบายโดยรอบ ว่า หมอนตะพาบ.

• ตะพาย - ก. แขวนบ่า, ห้อยเฉียงบ่า, เช่น ตะพายย่าม, สะพาย ก็ว่า: เรียกกิริยาที่เอาเชือกร้อยช่องจมูกวัวควายที่เจาะ ว่า สนตะพาย, ใช้โดยปริยายแก่คนว่า ถูกสนตะพาย หรือ ยอมให้เขาสนตะพาย หมายความว่า ถูกบังคับให้ยอมทำตามด้วยความจำใจ ความหลง หรือความโง่เขลาเบาปัญญา: เรียกเชือกที่ร้อยจมูกวัวควายว่า สายตะพาย. น. ช่องจมูกวัวควายที่เจาะสำหรับร้อยเชือก: เรียกลายที่เป็นทางจากจมูกขึ้นไปทั้ง ๒ ข้างของนกกระทา.ตะพายแล่ง ว. ลักษณะที่ถูกฟันขาดเฉียงบ่า เรียกว่า ขาดตะพายแล่ง, สะพายแล่ง ก็ว่า.

• ตะพึด - ว. ไม่หยุดหย่อน เช่น ขอตะพึด. ตะพึดตะพือ ว. รํ่าไป, เรื่อยไป, เช่น ใช้งานตะพึดตะพือ.

• ตะพุ่น ๑ - {โบ} น. คนที่ต้องพระราชอาญาลักษณะหนึ่ง เป็นนักโทษเกี่ยวหญ้าให้ช้างหลวงหรือม้าหลวงกิน: ชื่อกรมหนึ่งในสมัยโบราณ มีหน้าที่เกี่ยวหญ้าส่งให้ช้างหลวงหรือม้าหลวงกิน. ตะพุ่นหญ้าช้าง {โบ} น.คนที่ทำหน้าที่เกี่ยวหญ้าส่งให้ช้างหลวงหรือม้าหลวงกิน: คนที่ถูกลงโทษให้ทำหน้าที่เช่นนั้น.

• ตะพุ่น ๒ - ว. สีชนิดหนึ่งคล้ายสีครามจาง เป็นสีผ้านุ่งของพวกตะพุ่น เรียกว่า สีตะพุ่น.