ความหมาย

• 
  

  [ถุนละ-] {แบบ} ว. อ้วน, พี: หยาบ. {ป. ถูล, ถุลฺล: ส. สฺถูล}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ถุลลัจจัย - [ถุนลัดไจ] น. ชื่ออาบัติจำพวกหนึ่งในอาบัติทั้ง ๗ จัดไว้ในพวกลหุกาบัติคืออาบัติเบาที่เปรียบด้วยลหุโทษ. {ป.}.

• ถู - ก. สี เช่น ถูขี้ไคล ถูฟัน ถูเนื้อถูตัว, เช็ดโดยวิธีใช้สิ่งใดสิ่งหนึ่งไถไปไถมาให้สะอาด เช่น ถูบ้าน. ถูไถ ก. แก้ข้อขัดข้องพอให้ลุล่วงไปได้ เช่น มีเงินเหลือพอถูไถไปได้ถึงสิ้นเดือน, ยังใช้ได้ก็ทนใช้ไป เช่น รถเก่าแล้วก็ยังใช้ถูไถไปได้. ถูลู่ถูกัง ก. อาการที่ลาก ดึง หรือฉุดไปให้ได้โดยไม่ปรานีปราศรัย เช่น ฉุดให้เขาไปด้วยเขาไม่ไป เลยลากถูลู่ถูกังกันไป: อาการที่ใช้อย่างไม่ทะนุถนอม, อาการที่ใช้อย่างไม่ปรานีปราศรัย, เช่น ใช้กระเป๋าถูลู่ถูกังก็พังหมด.

• ถูก ๑ - ก. โดน, แตะต้อง, สัมผัส, เช่น ถูกเนื้อถูกตัว, ถูกต้อง ก็ว่า: เหมาะกัน, เข้ากัน, เช่น ถูกนิสัย: ตรงกันกับ เช่นถูกลอตเตอรี่, ไม่ผิด เช่น ถูกกฎหมาย คิดถูก ทำถูก, ถูกต้อง ก็ว่า: เหมาะสม เช่น ถูกกาลเทศะ: เป็นกริยาช่วยแสดงว่าประธานของประโยคเป็นผู้ถูกทำ {มักใช้ในข้อความที่ทำให้ผู้ถูกทำเดือดร้อนหรือไม่พอใจ} เช่น ถูกเฆี่ยน ถูกลงโทษ. ถูกกระทำ ก. ถูกทำให้มีอันเป็นไปต่าง ๆ โดยวิธีใช้เวทมนตร์เป็นต้น. ถูกกัน ก. เข้ากันได้, ชอบพอกัน. ถูกขา ก. เข้ากันได้, รู้ชั้นเชิงกัน, {มักใช้ในการพนันและการเล่นกีฬา}. ถูกคอ ก. ชอบพอ, ถูกอัธยาศัยกัน, มีรสนิยมเข้ากันได้. ถูกคู่ ก. ตรงคู่ เช่น รองเท้าถูกคู่ ช้อนส้อมไม่ถูกคู่: มีฝีมือทัดเทียมกัน เช่น นักมวยถูกคู่. ถูกใจ ก. ชอบ, ต้องใจ, ถูกอกถูกใจ ก็ว่า. ถูกโฉลก ก. ถูกตามตำรับนับโฉลก, ถูกชะตากัน, เป็นมงคล. ถูกชะตา ก. ถูกใจกันแต่แรกเห็น. ถูกต้อง ก. ไม่ผิด เช่น คำตอบถูกต้อง: โดน, แตะต้อง, สัมผัส, เช่น อย่ามาถูกต้องตัวฉัน: ถูก ก็ว่า. ถูกตา ว. งาม, น่าดู, ต้องตา. ถูกน้อย ก. อาการที่ผู้ขี่ใช้ขากระตุ้นม้าเบา ๆ เพื่อให้ม้าซอยเท้าพร้อมจะเคลื่อนไป เช่น ครั้นใกล้รถระเด่นบุษบา ก็ชักม้าถูกน้อยคอยที {อิเหนา}. ถูกปาก ก. มีรสต้องใจ. ถูกส่วน ก. ได้สัดส่วน, สมส่วน. ถูกเส้น {ปาก} ก. เข้ากันได้, ชอบพอกัน, ถูกอกถูกใจ. ถูกใหญ่ ก. อาการที่ผู้ขี่ใช้ขากระตุ้นม้าอย่างแรงเพื่อให้ม้าซอยเท้าพร้อมจะเคลื่อนไป เช่น แต่จะขอมิ่งม้าอาชาไนย ที่ถูกใหญ่เคล่าคล่องทำนองคลี {สังข์ทอง}. ถูกอกถูกใจ ก. ชอบ, ต้องใจ, ถูกใจ ก็ว่า.

• ถูก ๒ - ก. มีราคาตํ่า, ไม่แพง.

• ถูปารหบุคคล - [-ระหะ-] น. บุคคลที่คู่ควรแก่การนำกระดูกของเขาบรรจุในสถูปไว้บูชา มีพระพุทธเจ้า เป็นต้น. {ป. ถูป ว่า เจดีย์ + อรห ว่า คู่ควร + ปุคฺคล}.