ความหมาย

• 
  

  [กะทะ-] {แบบ} น. กล้วย. {ป.}.

  
  
• สร้างรูปคำศัพท์ Save Image & Share

คำถัดไป:

• ก้น - น. ส่วนเบื้องล่างของลำตัวของคนหรือส่วนท้ายของลำตัวของสัตว์, โดยปริยายหมายความถึงบริเวณก้นด้วย เช่น ล้างก้น: ส่วนล่างของภาชนะ เช่น ก้นหม้อ, ส่วนสุดของห้วงหรือแอ่ง เช่น ก้นบ่อ ก้นเหว ก้นคลอง, ตรงข้ามกับ ปาก: ส่วนสุดที่เหลือ เช่น ก้นเทียน ก้นบุหรี่. ก้นกบ น. ปลายกระดูกสันหลังที่สุดลงมาข้างล่าง, พายัพเรียก ก้นหย่อน, โดยปริยายเรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ก้นกบว่าวจุฬา. ก้นกรอง น. ส่วนท้ายของบุหรี่ชนิดที่มีที่กรองสารพิษเช่นนิโคตินซึ่งอยู่ในควันบุหรี่, เดิมเรียกว่า ก้นก๊อก, เรียกบุหรี่ที่มีที่กรองสารพิษนี้ ว่า บุหรี่ก้นกรอง. ก้นกระดก {สำ} ว. ลืมตัวเพราะถูกเยินยอ. ก้นก๊อก ดู ก้นกรอง. {อ. cork-tip}. ก้นกุฏิ [-กุดติ,-กุติ] {ปาก} ว. ที่สนิทเป็นที่ไว้วางใจได้. ก้นครัว {ปาก} ว. ไม่ได้ออกหน้าออกตา. ก้นตะกรน น. ก้นที่มีขี้ตะกอน. ว. เดนคัด, เดนเลือก, ขนาดเล็กมาก, {ใช้แก่ผลไม้} เช่น มะปรางก้นตะกรน มะม่วงก้นตะกรน. ก้นถุง ดู เงินก้นถุง. ก้นบึ้ง น. ส่วนสุดของสิ่งที่ลึก, ส่วนใต้สุด, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ก้นบึ้งของหัวใจ. ก้นบุหรี่ น. ส่วนท้ายของมวนบุหรี่ที่สั้นจนสูบต่อไปไม่ได้, ก้นยา ก็เรียก. ก้นปอด น. ก้นที่สอบเล็กผิดปรกติ, ก้นที่ไม่ใคร่มีเนื้อ. ก้นปิด ว. เรียก ใบไม้ที่มีก้านติดอยู่ภายในของใบ เช่นใบบัว ใบมะละกอ ว่า ใบก้นปิด. ก้นแมลงสาบ ว. แหลมมนอย่างก้นแมลงสาบ, เรียกเครื่องมือเหล็กที่มีลักษณะเช่นนั้นว่า เหล็กก้นแมลงสาบ. ก้นย้อย น. เนื้อก้น ๒ ข้างที่ยุ้ยออกมา. ก้นยา น. ส่วนท้ายของมวนบุหรี่ที่สั้นจนสูบต่อไปไม่ได้, ก้นบุหรี่ ก็เรียก. ก้นร้อน {ปาก} ก. นั่งอยู่ที่ใดได้ไม่นาน เช่น แม่คนนี้ก้นร้อน นั่งที่ไหนไม่ได้นานหรอก. ก้นหนัก {ปาก} ก. นั่งอยู่ที่ใดที่หนึ่งได้นาน ๆ ไม่ลุกหรือขยับเขยื้อนไปไหนง่าย ๆ เช่น แม่คนนี้ก้นหนัก ไปนั่งคุยอยู่บ้านเพื่อนตั้งแต่เช้ายังไม่ยอมกลับ. ก้นหย่อน {ถิ่น-พายัพ} น. ก้นกบ. ก้นหอย น. รอยเส้นขดวนเข้าหาศูนย์กลางอย่างรูปก้นหอยมีที่นิ้วมือเป็นต้น, โดยปริยายเรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น ม้วนผมแบบก้นหอย. ก้นอ้อย น. เนื้อก้น ๒ ข้างตรงที่นั่งทับ.

• กน ๑ - น. เรียกคำหรือพยางค์ที่มีตัว ญ ณ น ร ล ฬ สะกด ว่า มาตรากนหรือแม่กน.

• ก่น ๑ - {โบ} ก. ตั้งหน้า, มุ่ง, เช่น อยู่เย็นยงงก่นเกอด พิจลการ {ม. คำหลวง ทานกัณฑ์}. ก่นแต่ ก. เฝ้าแต่, มัวแต่, เช่น ก่นแต่จะร้องไห้.

• กน ๒ - {โบ} ก. มัว, คอย, เฝ้า, เช่น จะกนกินแต่นํ้าตาอนาทร {นิ. ลอนดอน}.

• ก่น ๒ - ก. ขุดโค่น. ก่นโคตร ก. ขุดโคตรขึ้นมาด่า. ก่นสร้าง {โบ} ก. ขุดโค่นต้นไม้ตอไม้และแผ้วถางเพื่อปลูกสร้าง, โก่นสร้าง ก็ว่า.