[ปะระมะ-, ปอระมะ-] ว. อย่างยิ่ง {ใช้นำหน้าคำอื่นโดยมาก}. {ป.}. ปรมัตถ์ [ปะระมัด, ปอระมัด] น. ประโยชน์อย่างยิ่ง, เนื้อความอย่างยิ่ง, ความจริงอันเป็นที่สุด: ชื่อพระอภิธรรมปิฎก. ว. ลึกซึ้งยากที่ปุถุชนจะเข้าใจได้ เช่น นี่เป็นเรื่องปรมัตถ์. {ป.}. ปรมาจารย์ [ปะระมาจาน, ปอระมาจาน] น. อาจารย์ผู้เป็นเอกหรือยอดเยี่ยมในทางวิชาใดวิชาหนึ่ง. ปรมาณู [ปะระ-, ปอระ-] น. ส่วนของสารที่มีขนาดเล็กที่สุดจนไม่สามารถจะแยกย่อยได้อีกด้วยวิธีเคมี. {ป., ส. ปรมาณุ}. ปรมาตมัน [ปะระมาดตะมัน] {ปรัชญา} น. อาตมันสูงสุด เป็นต้นกำเนิดและที่รวมของทุกสิ่งทุกอย่างในจักรวาล. {ส. ปรม + อาตฺมนฺ}. ปรมาภิไธย[ปะระมาพิไท, ปอระมาพิไท] น. ชื่อ {ใช้เฉพาะพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว} เช่น ในพระปรมาภิไธย ทรงลงพระปรมาภิไธย. {ป. ปรมาภิเธยฺย}. ปรมาภิเษก [ปะระ-, ปอระ-] น. อภิเษกอย่างยิ่ง คือ การตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้า. {ส.}. ปรมินทร์, ปรเมนทร์ [ปะระมิน, ปอระมิน, ปะระเมน, ปอระเมน] น. ผู้เป็นใหญ่ยิ่ง. {ส.}. ปรเมศวร์ [ปะระเมด, ปอระเมด] น. ผู้เป็นใหญ่ยิ่ง คือ พระอิศวร. {ส.}. ปรเมษฐ์ [ปะระเมด, ปอระเมด] น. ผู้สูงสุด คือ พระพรหม. {ส.}.