[-จักสะ-] ว. ปรากฏชัด อาจเป็นทางตาหรือใจก็ได้ เช่น ประจักษ์แก่ตา ประจักษ์แก่ใจ. {ส. ปฺรตฺยกฺษ: ป. ปจฺจกฺข}. ประจักษนิยม น. ประสบการณ์นิยม. ประจักษ์พยาน {กฎ} น. พยานบุคคลที่เป็นผู้ได้เห็น ได้ยิน หรือทราบข้อความเกี่ยวกับเรื่องที่ให้การเป็นพยานนั้นมาด้วยตนเองโดยตรง.