ก. เอาไว้หรือให้อยู่อย่างเปิดเผย เพื่อให้ได้รับแดดลม นํ้าค้าง เป็นต้น เช่น ผึ่งแดด ผึ่งลม. ว. ที่กางออก, ที่ผายออก, เช่น อกผายไหล่ผึ่ง: แสดงท่าทางว่าเป็นคนสำคัญหรือใหญ่โต, มักใช้ประกอบคำอื่น เช่น ทำผึ่ง นั่งผึ่ง วางผึ่ง. ผึ่งผาย ว. มีรูปตรงไหล่กางอย่างสง่าไม่คู้ค้อม, มีท่าทางเป็นสง่าผ่าเผย.