[พะยับ] ว. ครึ้ม, มืดมัว, {ใช้แก่อากาศ} เช่น พยับฟ้า พยับฝน พยับเมฆ. พยับแดด น. เงาแดด, แสงแดดกล้าที่ปรากฏในระยะไกลเป็นระยิบระยับลวงตา ทำให้เห็นเป็นนํ้าเป็นต้น. พยับฝน น. ครึ้มฝน. พยับเมฆ ๑ น. เมฆฝนตั้งเค้า. พยับหมอก ๑ น. หมอกมืดครึ้ม.