[พฺราก] ก. ทำให้จากไป, พาไปเสียจาก, ทำให้แยกออกจากกัน, {มักใช้เกี่ยวกับความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดของคนหรือของสัตว์บางชนิด} เช่น พรากลูกออกจากอกแม่พรากลูกนกลูกกา: แยกออกไป เช่น สองคนนี้ไม่เคยพรากจากกัน. พรากเด็ก {กฎ} น. เป็นฐานความผิดอาญา ที่ผู้กระทำพาเอาเด็กอายุไม่เกิน ๑๕ ปีไปเสียจากบิดามารดา ผู้ปกครอง หรือผู้ดูแล โดยปราศจากเหตุอันสมควร. พรากผู้เยาว์ {กฎ} น. เป็นฐานความผิดอาญา ที่ผู้กระทำพาเอาผู้เยาว์ที่มีอายุเกิน ๑๕ ปี แต่ยังไม่เกิน ๑๘ ปีไปเสียจากบิดามารดา ผู้ปกครอง หรือผู้ดูแล โดยผู้เยาว์นั้นไม่เต็มใจไปด้วย. พรากลูกนกลูกกา, พรากลูกนกฉกลูกกา {สำ} ก. ทำให้ลูกพลัดพรากจากพ่อแม่.